سکونتگاه های شهری قبل از مدرنیسم، فضاهای عمومی مانند میدان های شهر ی و بازارها، به عنوان عرصه ای جهت ارتباطات اجتماعی بوده اند و در حقیقت مکان هایی متشکل از فعل و انفعالات اجتماعی تعداد زیادی از مردمانی که این تعاملات را امکانپذیر می ساختند، قلمداد می شده‌اند (مدنی پور، 1384). علاوه بر این، فضاهای باز در ایجاد حس اعتماد و اطمینان به مردم کمک می کرده و باعث افزایش حس همبستگی و تعلق در مردم میشوند. در حقیقت این فضاها فراتر از مکانی صرفاً بر ای حضور منفعلانه هستند. پاکزاد با قائل شدن بین فضای عمومی و فضای شهری، تنها آن دسته از فضاها را که قابلیت وقوع تعامل و برقراری تعاملات اجتماعی را دارند در درجه ای بالاتر و به عنوان فضاهای شهری ارزیابی می کند (پاکزاد، 1389). در مطالعه ای که بر روی بیش از هزار فضای عمومی شهر ی در کشورهای مختلف جهان صورت گرفته است، نشان داده شده است که چهار عامل اساسی در سنجش مطلوبیت کیفی وضعیت فضاهای عمومی شهری از اهمیت بیشتری برخوردارند. این عوامل عبارتند از: دسترسی و به هم پیوستگی، آسایش و منظر، کاربری ها و فعالیتها، اجتماع پذیری.
- ۹۸/۰۸/۱۳